J.Dietrich'in Öyküsü
Tozumu almak, Zarife’nin aklına gelmiyor. Köşke yerleştiğimde sanmıştım ki, ince ve narin parmaklı bir madam açacak kapağımı ve usulca dokunacak tuşlarıma… Akşamları verilen davetlerde sırayla birer-ikişer oturup koltuğa en neşelisinden hüzünlüsüne şarkılar çalacağız. Onlar mı beni çalıyor ben mi onlara başımdan geçenleri anlatıyorum belirsizleşecek, çıkan seslere her birimizin hikâyesi iç içe geçip büyüyecek, herkes kendi hikâyesine sevdalı olsa da bir diğerininkini de dinleyip, onun nefesini de içine çekecek. Verilen nefes, hepimizin sesi, şarkısı olacak. Böyledir ya sanatsal buluşmalar. Olmadı. Benim nefesimi Zarife hiç duymadı, kapağımı bir kere bile açmadı. Yine de kırgın değilim ona. Yemek yaparken bazı yanık sesiyle türküler söyler. Daha önce hiç duymadığım bir dilde. Memleketinden uzakta olanların sadece kendileriyle aynı duyguyu yaşayanların bileceği türden türküler. Pek anlamıyorum ne dediğini yine de çok hoşuma gidiyor Zarife’nin sesi. Puslu bir Paris sabahı beni