Aşk ve Devrim

                                                           
Sokaktaydım. Bağırıyordum. Öksürüyordum. Sirke içiyordum. İlkbahardı. Tarih Yek Gulan’dı. Yazdı. Sonbahardı. Kıştı. Kıştı. Kıştı. Sevgilimin elini arıyordum kalabalıklarda. Birbirimizi kaybettiğimizde herhangi biriyle elele tutuşuyordum. Temizdim. Tertemizdik. Yektik. Yitirdiklerimizin adının anılıp burdaa diye bağırdığımız bir anma günü, Kürdistan’da olduğu için adı anılmayan arkadaşımızın adını bağırdım. Kimse tereddüt etmedi. Burdaaa dedik. Yanımda arkadaşımı vurdular. Başı kanıyordu. Hastane pahalıydı. Para ödemeyeceğimizi öğrendim. Su serpildi. Ohh dedim. Önce arkadaşımın bilinci açık, sonra yaşamın parasızlığımızı görüp bize hak vermiş olmasından. Eve döndük. Aynı solukları içimize çekmiş de olsak başkalaşmıştık. Bambaşkaydım. Kendini arayanlarımız birbirinden, kendinden kaçanlarımız kendinden uzaklaştı. Kıştı. Komadan çıkamadı. O kara kaşlı güzel esmer çocuk-delikanlı, hayatın ağırlığına karşı savunmasızdı. 16 kiloyu bıraktık toprağa. Sokağa gittik yine. Sesimiz kısıldı. Gaz yuttuk, gaz kustuk. Bizim olmayan bir havanın isyanını yuttuk. İsyan haykırdık. İsyandık. Oy bile kullanmazken, okları bol bir resmi ideoloji partisine yerelde evet dedim. Yeter ki ‘o’ zeval görsün…. Görmedi. Biz sokakta bağırdık bu sefer üstümüze yürüdüler. Evimizi taşladılar gitmek istedim. Bu kültürden, bu kültür insanından kaçmak. Irak düşmek. Sevenlerimizin varlığıyla vazgeçtik. –Ve iyi ki.. Ege kıyılarında yerin altında 300’den fazla erkek kardeş, baba, ağabey can kira ödemek, sadece azıcık kara olmayan nefes alabilmek için girdikleri yerin altından çıkamadı. Acıdı aynı yerimiz. Yanlarına gidenlerimiz oldu. Yara sarmaya belki biraz yalnız değilsin demeye koştular. 
Bugün, artık sokak heyecanını yitirmiş, canı fazlasıyla yanmış bir fani olarak, duyarlı yüreğim, had bilen sessizliğimle, sosyal medyada neredeyse hiçbir gündelik gerçekliğe dair haber-yorum paylaşıp asabını bozmamaya çalışan ben. Yine de biliyorum ki, beni de saran bu atalet toprağı, ansızın esen bir fırtına öncesi rüzgârla tozlara ayrılır uçar gider üzerimden. Bilirim, sokaklarda o gün yine biz olacağız. Yine esecek bizimle aşk ve devrim. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ferhan Şensoy ile Geriş’te Bir Buluşma

Resim
 Haziran 2018'de Elif'in ve Ferhan Abinin yazı evleri Geriş'teki o eşsiz buluşmanın üstünden üç yıl geçti. Ferhan Abiyi yitirişimizin bugün onüçüncü günü. Dilim çözülüp de bir veda yazısı paylaşamayınca, yaptığımız söyleşinin tamamını* ilk kez kendi blogumda yayınlamaya karar verdim, artık yerinde olmayan Şarabî’de de çekildiğimiz fotoğraflarımız eşliğinde. Çok güldük, eğlendik, imza günü için İzmir'e, turne için Dersim'e birlikte yol gittik. Ne şans!  Bazısı hüzünlü anılara aynı kederle sustuk. Hüznünü şiir gibi taşıyan bir özel candı Ferhan Şensoy.  Ortaoyuncular Yayınları ile aileye dahil olmak ayrıca şansım, mutluluğum. Elif'le senin, iki sanatçının yaratıcılık dolu benzersiz aşkınızın tanığı olmak da... Tiyatronun seni sevenlere açılmasıyla İzmir'den, Eskişehir'den, Trabzon'dan gelenlerle aynı hüznü paylaşıyoruz. Ne çok sevenin, seni olduğun gibi ne çok sevenin var. Zaten olmadığın biri gibi olmadın hiçbir zaman. Varlığına olan saygımız, yaşama
Devamı

Erkan Yücel: Tiyatroda ne var ne yok?

Resim
Erkan Yücel'in adını ilk olarak tiyatro yapmaya başladığım yıllarda duydum, Tiyatro, ''şimdi ve burada'' gerçekleşen bir sanat olduğundan, kendisini sahnede izleme şansım olmadı. Kendimi mis kokan tozlu tiyatro sahnelerinde bulduğumda, Erkan Yücel çoktan o tozları yutmuş ve büyük bir tutkuyla bağlı olduğu sahnelerden çekip gitmişti. Adının geçtiği her ortamda, onun çok değerli bir sanatçı olduğunu ve her erken ölümde söylendiği gibi, yapacak çok şeyi varken gittiğini duyardım. Bunları duyardım ama bu önemin, değerin neden ileri geldiğini bilmezdim. Ta ki elime onun anısına hazırlanmış bir kitap geçene dek... Gün Zileli ve Şule Ayaz'ın yayına hazırladıkları, Yayın Kolektifi önerisiyle Kibele Yayınları'ndan çıkan ''Dünyanın Her Yeri Sahne / Erkan Yücel anısı'' adlı kitap, Erkan Yücel'e ait 1972-1994 yıllarını kapsayan “Belgeler, Mektuplar, Yazılar ve Fotoğraflar”  Erkan Yücel’in o yıllara ait güncesi gibi... Dönemin toplumsal koşullarında
Devamı

PALAMARLAR

Resim
        PALAMARLAR                                 Yörüngesinden çıkmış bir evrende,                                       uçurum yaşamından başka yaşam kalmaz.                                                                                    Albert Camus     EŞHAS Taner                   Garson, 35 yaşında Savaş                    Doktor, 48 yaşında Umut                    Öğrenci, 20 yaşında          Ece                        Öğrenci, 20 yaşında Sado                      Evsiz, 65 yaşında          Kadir                    İnsan kaçakçısı, 45 yaşında Kadir’in adamları 5 kişi          Mülteciler          Enstrüman çalabilen, şarkı söyleyebilen, kadın, erkek, orta yaşlı,      genç, 20-25 kişi. Bu kişiler İranlı Yaresanlılar’ın temsili olarak düşünüldü.   1.Sahne   2020 Haziran, akşam, falezler... Envai çeşit kuş ötüşüyle aşağıda falezlere vuran dalgaların uğultusunu duyarız. Seyirci, denizin olduğu taraftan görür sahne
Devamı